1915 YILINDA YAYINLANAN BİR KİTAPTAN BİR BÖLÜM:

Şemsettin Günaltay (1883-1961), 1915 yılında İstanbul\’da Yayınladığı ZULMETTEN NURA adlı eserinde şöyle diyor:

\”… Bugün dünyanın her tarafındaki İslamların esarete mahkum, zillet ve sefalete gömülmüş oldukları bir hakikattir. Bunu hiç kimse inkar edemez. Sefalet ve çöküşün sebebi araştırılırsa, ulema kisvesine, derviş kıyafetine, şeyh libasına bürünmüş fakat ilimden ve aydınlanmadan habersiz olup hakiki alim ve mürşitlerin makamlarını gasp etmiş bir kısım ademlerin bu hususta mühim bir rol ifa ettikleri anlaşılır.\”

Bu satırları okuyunca, 100 yıl önce yazılmış olmasına rağmen, sanki dün kaleme alınmış bir köşe yazısıymış gibi bir duyguya kapıldım. İçimi karamsar duygular kapladı.

Ne dersiniz?

Aklımdan geçen soru şu:

NEDEN, HEP AYNI ŞEYLERİ KONUŞUYORUZ DA FİKİR BİRLİĞİ EDİP ÇARE ÜRETEMİYORUZ?